Deprem felaketi bizlerin yardımlaşma duygularını şaha kaldırdı, hiç kolay değil kırkbin üstünde kaybımız var, çaresizlik nedir bilirmisiniz, Allah kimseyi çaresiz bırakmasın….
Ekranlarda izliyorum, inanırmısınız bazen gözlerim doluyor, neydi Allahım neydi onların günahları, gece yatıyorsunuz ve sabah enkazın altından kalkıyorsunuz.. Aman Allahım ne kötü bir olay, yok yok herşeyiniz gitmiş, hava soğuk, ama sırtınızda bir hırkanız yok, adam haline şükrediyor ki eşi ve dünya tatlısı evlatları hayattalar ve hayat devam ediyor öyle ya da böyle…
Marmaraydayım…. Kızımı ziyarete gidiyorum, dalmışım bir sesle irkildim,
“Mendil satıyorum kızım alırmısın”
Kafamı kaldırdım baktım ki yaşlı bir amca… elindeki poşete kağıt mendilleri doldurmuş, onları satarak hayatını kazanıyor, oysaki o amcam şimdi sıcacık evinde, torunlarını seviyor olması lazım ama bilemezsin hayatın neler getireceğini, bilemezsin o yüzü çizgilerde dolu amcamın neler yaşadığını, mendile hiç ihtiyacım yok ama olsun amcama bir katkı olsun, elimi çantama atıyorum elime yirmi lira geliyor, çıkartıp veriyorum, amcam o kadar dürüst ki bana zorla mendil satıyor, para üstü vermeye kalkıyor almıyorum, dualar ederek önümden ayrılıyor… arkasından bakıyorum, düşünüyorum acaba biz yaşlandığımızda ne olacağız, bu ara elim dürtülüyor, kafamı çeviriyorum, akülü tekerlekli sandalyede belden aşağısı gelişmemiş, iyi iyimli bir delikanlı…. İlk anda hemen karar verdiniz değildi, bu delikanlı da benden yardım isteyecek diye hayır hayır yanılıyorsunuz, elinde bükülmüş bir yüz lira var bana uzatıyor, fısıltı ile
-Ablam bu parayıda amcama verirmişsiniz, ben versem almaz “ diyor.
Şaşkınlıklar içindeyim hayatımda ilk defa böyle bir olayla karşılaşıyorum, donup kalmışım, elinden parayı alıyorum, ben ayağa kalkarken delikanlı arabasını geriye sürüp bana yer açıyor, iki metre ilerimde duran amcama gidip parayı veriyorum… o da ayrı bir şok… almak istemiyor,
- Yok kızım yok, bu çok bunu alamam…
-Hayır amcam diyorum hayır alacaksın, dua et yeter….
Ve bu ara gözümde tekerlekli sandalyedeki delikanlıda… hüzünlü bizi izliyor… amcam bizden uzaklaşıyor, tabiki o parayı veren bedensel engelli delikanlı ama bundan haberi yokki… olsa zaten kesinlikle almazdı… artık dayanamıyorum, gözyaşlarıma engel olamıyorum, yok böyle birşey… yardıma muhtaç biri diğerine yardım ediyor…
Ve bir an yine aklıma o tv.lerde karşılaştığım sahneler geliyor… Aman Allahım ne görüntüler, yok işte yok hiçbirşey yok… İnsanlar bir dilim ekmeğe muhtaç…
Offf yine doldu köşemiz, canımız sıkıldı değilmi…. Neyse dostlarım kalın sağlacakla …
SEÇİL ESKİOĞLU
GAZETECİ-YAZAR
Yorum Yazın