Karşımdaki insana gösterdiğim iyi niyet benim insanlığımdı.
Onların bunu suistimal etmesi de onların insanlığı.
Benim kafam ve vicdanım rahat, herkes kendine yakışanı yaptı.
Hissettiğim doğruları bu şekilde yazdım. Hayatım boyunca insanlara iyi niyetli davranmaya çalıştım, zor anlarında onların yanlarında oldum, yere düşeni elinden tuttum kaldırdım, bir bardak suyum varsa yarısını onlara verdim. Peki ya sonra ?
Sonuç koskoca bir Hiç !
Bedri Rahmi Eyüpoğlu’nun da dediği gibi…
“Ressam olduğumu sanıyorlar.
Ne ressamı?
Filozof olduğumu sanıyorlar.
Ne filozofu?
-Ben hiçim, hiç!
Ama hiç olmak ne garip, ne korkunç.
Katlanamıyorum artık:
Bir şey olmanın büyük gücünü içinde hissetmek ve bir şey olmamanın bilincine de sahip olmak dayanılmaz.
Hiç olmanın fikri sana acı versin ve sen hisset hiç olduğunu, hiç! “
Bedri Rahmi Eyüpoğlu
Herkesin dilinde pelesenk olan bir Atasözü vardır, hepiniz bilirsiniz hani şu ünlü,
"Gerçek dost kara günde belli olur" sözünden başlayalım .
Oldum olası doğru gelmiyor bana.
Daha doğrusu bu sözü eksik buluyorum.
Biraz objektif düşünelim, ne demek “Gerçek dost kara günde belli olur ?” Yani iyi gününde değil öyle mi? İyi gününde yanında yalakalar var, kötü günün gelince onlar gider gerçek dostların gelir, yok yok ben inanmıyorum bu söze.
Gerçek dost her zaman senin yanında olandır, iyi gününde, kötü gününde herşey bu kadar basit işte.
Bu sözü duyduğum zaman aklıma hemen arkadaşımın iyi gününe tahammülü olmayanlar geliyor. Kötü günde yanına koşup “Ne iyi insan" olduğunu etrafa göstermek için fırsat bilen sözde dostlar ? Kendinizi tanıdınız mı ? Buradamısınız ?
Hani derler ya, arkadaş “çağırdığında” gelir, dost ise, sen çağırmadan “ben buradayım” der diye, işte benim gözümde de dost budur, dostlar birbirlerinin başarılarını da beraberce kutlayabilmelidirler.
Dostlukta en önemli kriterlerden biri şu benim için:
Her iki taraf da birbirini istediği zaman arayabilmeli ve iki tarafta birbirine çok rahat ulaşabilmeli, sadece tek bir taraf canının istediği zamanlar da arayıp soruyorsa, burada dostluktan söz edilemez. Dostluk canının istediği zamanlara sıkıştırılmaz.
Geçen gün bir fabrikada müdür olan arkadaşımla restoranda oturmuş, hem yemek yiyor, hem de sohbet ediyorduk, laf lafı açtı, arkadaşıma
-Sen sevdiğim bir arkadaşımsın Selçuk dedim, iyi bir insansın ve hatırlarsın geçen ay seni işyerinde ziyaret etmiştim, gördüm ki gerek sekreterine gerekse işçilerine karşı hep tavırlısın, niye böylesin, niye çalışanlarına karşı bu kadar katı bir insansın diye sordum, anlattıkları gerçekten kayda değerdi.
-Bak Celal diye söze başladı, beni iyi tanıyorsun, ben gördüğün gibiyim ama orada farklı bir maske takmak zorundayım, anlatayım sana.
Aylar önceydi fabrikaya gittim, arabamı parketmiş, yeni inmiştim ki, bahçede bulunan işçilerden bazıları yanıma geldiler, eskimiş kullanılmayan paletleri gösterip, bunları parçalayıp evlerine götürmek için izin istediler, sanıyorum evlerinde yakacak olarak kullanacaklardı. Bende izin verdim, aradan birkaç gün geçmişti yine fabrikaya geldim, tam kapıdan içeri girmek üzereyken gözüm bahçedeki işçilere takıldı, yine paletleri parçalıyorlardı, geri dönüp yanlarına doğru gittiğimde, hiç kullanılmamış yeni paletleri parçaladıklarını gördüm, oysa ki ben ne kadar iyi niyetlerle eski paletlerden yararlansınlar diye onlara izin vermiştim.
Benim iyi niyetime karşılık yapılan insanlık bu mu olmalıydı? İşte Celal şimdi sen bir empati yap, benim yerime kendini koy, sen olsan ne yaparsın, iyi niyetini bu şekilde kullanan insanlara karşı?
Düşündüm arkadaşım çok haklıydı, bende zamanında benzer hatalara düşmemiş miydim? Duygu sömürüsü yaparak iyi niyetimi kendi menfaatleri için kullanmamışlar mıydı dost sandıklarım.
Bir insan iyi niyetli ise karşısındakine de güven duyuyorsa, maalesef kandırılması çok kolay oluyor.
Geçmiş gün, birkaç yıl önce bir akşam bayan arkadaşımla bir restoranda yemek yiyor hafif içki alıyorduk, arkadaşım, öyle sıradan biri değildi, tanınmış bir kozmetik firmasının genel müdürüydü.
Sohbet ederken telefonu çaldı, açtı, arayan evindeki hizmetçisiydi.
O telefonunun gelmesiyle arkadaşım birden değişmiş yerine bir başkası gelmişti, şaşkınlıkla izliyordum. Herkesin saygı ile karşıladığı, o kibar, güzel gerçek bir hanımefendi arkadaşım gitmiş, yerine agresif biri gelmişti.
Karşı tarafın neler dediğini duymuyordum ama, arkadaşımın çok kızdığı açıktı, telefonunu arayanın yüzüne kapattı, ve telefonu masanın üzerine fırlattı, ayağa kalktı ve lavaboya doğru gitti.
Kısa bir süre sonra sakinleşmiş olarak masaya geri döndü, olanları hayretler içinde seyrettim, bir anlam veremedim ve aramızdaki samimiyete dayanarak neler olduğunu sordum.
Anlattığında kendisine hak vermemek elde değildi.
Evinde çalışan hizmetli her gün türlü bahanelerle kendisinden para istiyormuş.
“Yeter Celal yeter artık, ben para basmıyorum, bin türlü yalanlarından bıktım artık”
“Gönder gitsin o zaman” dedim.
“İnan ki acıyorum Celal” dedi.
“Özbekistan’dan geldi, ailesinin durumu kötüymüş, kızı işten çıkartsam kötü yola düşecek biliyorum, bu durumdan çok bunaldım arkadaşım” dedi.
Sonuna kadar haklıydı… Ama şuna da kanaat getirdim ki, fazla iyi niyette seni rezil ediyormuş…
Bugünlükte bu kadar hoşçakalın ama hep dostça kalın…
CELAL KODAMANOĞLU
Haber Caddesi
Genel Yayın Koordinatörü
Yorum Yazın