Şimdi başlığa lokum yazınca hepinizin ağzı sulandı değilimi , bende lokumu çok severim, Türk lokumu dünyaca ünlü diye biliyordum da meğerse değilmiş, yakın zamanda İngiltereye giden bir arkadaşımın sohbet sırasında anlattıkları beni çok üzdü , “-Bir Markete girdim çok üzüldüm, raflar ambalajında “Greek Delight” yazan Yunan lokumlaryla dolu, oysaki bizim Türk lokumlarımız ünlüdür, çok üzüldüm, eskiden raflarda lokumların üzerinde “Turkish delight” yazardı, bu beni çok üzdü demişti
Ah ah konuyu nereden nerelere getirdi, oysaki lokum derken ben başka bir şeyden bahsetmek istiyorum, “Lokum” Kızım Berfu’nun kedisinin adıydı, geçmiş zaman eki kullanıyorum, çünkü “Lokum” artık aramızda değil…..
Lokum daha bebekti tamı tamına 25 günlük yavru, bizi de en çok üzen bu ya…
Kızım evlendikten sonra eşi yanına arkadaş olur düşüncesiyle “Lokum” u almıştı, bir görseniz yumuk yumuk, beyaza çalar bej renginde, sessiz, minicik birseydi, renginde tesadüfen koltuklarla pişti olunca, üzerine oturmamak için çok dikkat ederdik… Sesi de çıkmazdı garibimin, hatta bir keresinde dalgınlıkla üzerine oturmuştum, Lokum günün yarıdan fazlasını uyuyana geçirirdi….
Atalarımız “Yüreği hayvan sevgisi ile dolu insanlar, merhamet duygusuna da sahiptirler.” derlerdi , çok doğru bir söz, ben hayvanları çok severim, kızımı da hayvan sevgisi içinde büyüttüm, onun içindir ki Lokumu aldıklarında sevincinden telefona sarılmış,
“Annecim bizimde bir lokumumuz var“ demişti, bense anlayamamış, “Lokum” ne kızım deyince kahkahayı patlatmış,
“Anneciğim kedimiz var” demişti….
“Lokum” öylesine tatlı birşeydi ki, insanın içine sokacağı geliyordu…
Berfu dün telefon açtı, hüngür hüngür ağlıyordu, şaşırdım, “ Dur kızım ne oldu dedim”
Zor konuşuyordu, sonunda anladım, ne yazıkki Lokumu “Üst solunum yolları enfeksiyonundan” kaybetmişlerdi….
Offff… Offff ne kötü, ne zor… O da bir candı kızımın yanında, onun arkadaşı, sırdaşı, yoldaşı… ama Lokum yok artık işte.. yok yok…
Hayvan sevgisi çok başka birşeydir, onu yaşayan bilir, onlar bu dünyanın sessiz misafirlerimizdir, Hayvan sevgisi bana Annemden gelmişti, bizimde duman renginde bir kedimiz vardı, adını da renginden almış Duman koymuştuk, yıllardır evimizde baktık, artık o da yaşlanmıştı, sonunda aramızda ayrıldı, babam dumanımıza kıyamamış onu evimizin bahçesine gömmüştü.. İşte bu hayvan sevgisini ben de kızıma aşılamıştım, ama bu kadar üzüleceği hiç aklıma gelmezdi….
Hayat böyle birşey bu dünyada misafiriz, zamanı geldiğinde hepimiz öleceğiz…
Alışkanlık işte kızımın evinde koltuğa otururken yine sağa sola bakıyorum, aman Lokum ezilmesin diye ….
Neyse kalın sağlacakla
SEÇİL ESKİOĞLU
GAZETECİ-YAZAR
Yorum Yazın