Hayatlarımız kendimize özgü yapılanma ve özelliklerimizle seyreder. Yaşama tutunmaya usulünce yaşamaya çalışırken birileri çıkar engel oluşturur, set çeker, sınır koyar. Yaşama tutunmak için çabalarken yine birileri çıkar, merdivenimiz olur, teşvik eder, motivasyonumuzu sağlar, destekçimiz olmak için gönüllü neferliğimize başlar. Bu yazımda ki asıl vurguyu, yol gösterici içeriğiyle, örneklik teşkil eden yaşanmışlığıyla “Nazım Özgün” kaleminden birlikte okuyalım.
..
Size eski ama çok gerçek bir hikâyem var, özellikle ilkokul öğretmenleri okursa çok sevinirim.
Hiç otizmli öğrencisi olmamış 25 senelik ilkokul öğretmeniydi. "Çok çocuk okuttum, otizm bilmem, ama anlatırsan okuturum" demiş anneme. Gönül öğretmenim ve müdürüm Hasan öğretmenim sayesinde 8 okuldan geri çevrildikten sonra kaynaştırma ile ilkokula başladım. Otizmli ve hiperaktiftim, az konuşuyor ama okuyup yazabiliyordum, BÜYÜK harflerle Gönül öğretmenim kocaman sarıldı ilk gün, önce ittim onu, annemle ev ablam dışında kimse dokunamazdı bana. "Sen bana alışacaksın çocuğum, bana otizm öğretirsen ben de sana okumanın zevkini öğreteceğim" dedi, HİÇ unutmadım. Gözünün içi gülüyorsa kötü bişi olmaz diye düşündüm. Ders 45 dakika, ama 45 dakika oturup derse konsantre olamam ki? Sürekli kalkıp dolaşıyorum, tabii arkadaşlar da beni görüp kalkıyor, sınıf 35 kişi, Gönül öğretmenim n'apsın Dedi ki, bu böyle olmaz, kurallar var, öğrenmen lazım. Kural severim laf aramızda, hayatı kolaylaştırır 1.haftanın sonunda veliler ben sınıftan atılayım istiyor, annem ısrarlı, Gönül öğretmenim "Hallederim" dedi. "Her dersin başında tüm arkadaşlarının kalemlerini topla, git çöp kutusunun başında aç, sınıfı dolaşıp dağıt, ama bir daha derste ayağa kalkmadan dinleyeceksin" dedi. Size bir tüyo: Bir otizmliyle arkadaş olmak istiyorsanız, anlaşma yapın, karşılıklı olursa anlaşma severiz Her ders arkadaşların kalemlerini topladım, açtım, hepsinin adını hemen öğrendim, hafızam iyidir, hiç karıştırmadan dağıtınca daha az dalga geçtiler. Nasıl çözüm ama? 4 sene fırsatını bulunca ya dalga geçtiler, ya dövdüler, ya da eşyalarımı kaçırdılar. Ama arkadaşların bir kabahati yok, anneleri babaları "uzak dur o otistikten" dediler hep, yanımda duran arkadaş varsa annesi gelip çekiştirip aldı hep. Ben de baktım, bence bir farkımız yoktu? Tabii o zaman otizm nedir, ben kimim bilmiyorum. Ama Gönül öğretmenim biliyordu. Okumayı, el yazısını, kurallara göre yaşarsam hayatın daha kolay olduğunu öğretti. Velilerin karşısına dikildi, "Hepsi benim çocuğum, burası benim sınıfım, siz anca kapının dışında beklersiniz" dedi. Hangi çocuk bana vurduysa "Dövemezsin, çünkü şiddetle hiçbir şey çözülmez" dedi. 3. sınıfta -o zaman SBS vardı- Türkiye birincisi oldum deneme sınavında, "Gönül hanım iltimas geçmiştir" diyen velilere "Hepinizi Milli Eğitime veririm, Nâzım bütün soruları çözdü" dedi. Bence yapardı! 4. sınıfta, bir yıl daha ilkokul var sanırken ben, hop 4+4+4 sistemi geldi. (Ben doğduğumdan beri 19 yıldır aynı kişiler iktidarda, tüm MEB sistemi değişiklikleri bana denk geldi, kısmet!)
Küt diye mezun oldum, hem de okul ikincisi! Son karnemi ve diploma yerine geçen kâğıdı verirken, "Okulu siz varsınız diye sevdim, iyi ki siz benim Gönül öğretmenimsiniz" dedim, "Çünkü sen bana az konuşsa bile bir öğrencinin ne çok öğrendiğini gösterdin çocuğum, iyi ki öğrencim oldun!" dedi, sonra da emekli oldu. Sonra ortaokul bulamadık, okul müdürleri "öyle çocuk almıyoruz" dediler, o başka hikâye şimdi, merak eden #Nazıma1OkulGerek etiketine bakabilir, Twitter'dan herkesle beraber bana okul aradı annem. Beni kabul eden tek okul Doğa Koleji'ne başladım, tam 9 yıl sonra Haziran'da Beyoğlu Doğa'dan takdirle mezun oldum, bugün Hacettepe kazanmış otizmli/ Aspergerli Nâzım işte benim.
Çünkü canım Gönül öğretmenim "Ben seni okuturum çocuğum" dedi, hepsi bu..
Yeter ki ENGEL olmayın!
Okuduğunuz için teşekkürler, uzun oldu ama böyle yazabilmeyi öğrenmem de uzun zaman aldı.
Okullar açılırken paylaşıp, özellikle ilkokul öğretmenleri ile "çocuğumun sınıfında otistik olamaz!" diyerek çocuklarına yanlış örnek olan velilerin sayfalarına düşürürseniz, şahane olur. (Năzım Özgün)
..
Sevgili Nazım Özgün yazısını olduğu şekliyle ekledim makaleme. İsterim ki düşüncelerimize, düşündüklerimize bir komut, kural ekleyelim toplum olarak. Nasıl olmayacağına dair gerekçeler üretmek yerine ne yapabilirim, nasıl yapabiliriz diye düşünmeye başladığımızda ne çok problem ve sorun gibi görünen meselelere pozitif yollar açabileceğimizi yaşayarak öğreneceğiz. Dünyamız ve hayatlarımız biz insanların gayret ve mücadeleleriyle güzelleşir.
Mir Murat Demir
Yorum Yazın