Her rüyayı bilmem , aslında çok da rüya görmem ya da görmediğimi zanneder ve hiç bir şey hatırlamam. Küçük kız kardeşim içimizde en çok rüya görüp anlatanımızdır, onun rüyaları film hatta bazıları dizi çekimi gibidir, kişileri oldukça kalabalık , sahneleri, dekorları devamlı değişen rüyalarını anlata anlata bitiremez, ben onu dinlerken uykum gelir ,anlatacak bir rüyam bile yok der, o rüyalarının uzunluğunu , kimini gülerek kimini söylenerek anlatırken “Hayırdır inşallah iyiye yoralım” derim.
Toplasanız bu yaşıma kadar sayısı on bile diyemeyeceğim rüyalarımı unutmamak adına hemen defterime yazarım.
İsterseniz 1986 yılına dönelim o tarihte gördüğüm rüyamı anlatayım sizlere;
Rüyamda Kalecik’deyim öncesinde dedelerinden kalan babamın da amcamla ortak olduğu sonrasında ise gerçekten babamın amcama;
-Abi ben Ankara’ da oturuyorum orada kurulu bir düzenim var evim, işim, çocuklarımın okulu, herşeyim orada diyerek o evi, o uçsuz bucaksız bahçeyi, üzüm bağını amcama bağış yaptığı, artık misafir olarak gittiğimiz o evdeyim. Bu arada babam annemin iznini alarak o bağışı hiç bir kuruş para almadan amcama bağışlamıştı. Amcam bunun karşılığında öncesinde küfelerle gönderdiği meyveleri (Ayvalar, Armutlar, Elmalar Üvez hevenkleri, Muşmulalar, Üzümler ve daha neler neleri) bir anda kesti, küfeler, sepetlere, sepetler helkelere, sonrasında ise bir hiçe düştü, babacığım kahretti “Baba oğula bir bağ bağışlamış oğul bir salkım üzümü esirgemiş” atasözünü yaşadık böylece.
Babam 1979 yılında yine Kalecik’te çok güzel bir çiftlik aldı, içinde envai çeşit meyve amcama en güzellerini kasalara toplatarak gönderdi, amcam utandı mı bilmem ama ben onun adına utanmıştım.
Gelelim rüyama, nedense amcamların evindeyim ev gerçekten büyük girişinde sol tarafında hayvanların barındığı bir ahırın olduğu kocaman bir avlusu belki on belki daha fazla merdiven basamağıyla çıktığınız büyük bir hol mü yoksa salon mu ne denirse, odalara açılan kapılar, her odasında bir hamamlık ve mutfak….
Büyük duvara oyulmuş ocak, alt giriş kapısından ayrı mutfaktan dağa açılan kapı hemen her evde var olan bir şey ki, bu kapılar düşman evi basarsa kaçabilmek için yapılmış. Evin kapısından çıkıyorum, dağa tırmanıyorum her adımda kucağıma topladığım kır çiçekleri papatyalar, minik gelincikler, peygamber çiçekleri mavili, morlu mineler ve sarı yağmur çiçekleri ( Bunlar gerçekte o dağda var olan güzelliklerdi ve ben Kalecik’e her gidişimde o kapıdan çıkar kuzenlerimle o çiçekleri toplardım)
Dağın tepesine vardığımda güneş sanki nurlu bir ışık yayıyordu.
Birdenbire Atatürk‘ün büst şeklinde başını gördüm yaklaştıkça gülümseyen o mavi gözleri erişilmezdi ışık saçıyordu , çiçeklerimle sanki onu karşılamaya gidiyordum, yükselen güneşle doğuyordu, gözlerime inanamıyordum ve bu rüyamı ailemle birlikte yalnızca bir kaç kişiye anlattım, rüyaların yorumu çok önemlidir çünkü , anacığım rüyada büyük insan görmek çok önemlidir yükseleceksiniz dedi.
O anı içime işlercesine defterime yazdım .
Yıl 2012
Bir kaç rüyayı Çankayadaki evimizde bırakıp ikiz torunlarımızın müjdeli haberiyle Ümitköy‘e taşındık. 4 ay geçici kiracı olduk sonrasında ikizler doğacak 3-5 yaşlarına gelecek Çankaya ya tekrar dönmemiz gecikebilir diye bu semtten ev alıp tamamen kalıcı oturmaya karar verdik, evimin manzarası rüyamı gerçeğe çevirmişti . Eskişehir yoluna bakan bu manzaranın en güzel kısmına ben bile inanamamıştım Atatürk tam karşımdaki tepedeydi, Kocatepe’ye atmıştı adımını başında ise kalpağı vardı, güneş onun üzerinden batarken bulutlar gökyüzünde dans edercesine dolaşıyor , gökyüzü adeta bir renk şöleni gibiydi, sarıdan turuncuya, kırmızıdan maviye yer yer beyazlara, içlerine grinin de tonlarını alarak akıp gidiyordu, her sabahıma günaydın , her geceme iyi geceler dediğim ulu önderimiz Atatürk’ümüzle bunu yaşamak ve altındaki “Güçlü Ordu, Güçlü Türkiye” yazısını okumak…sabahın aydınlığında ve gecenin karanlığında ışıklandırılmış o yazılara bakmak…tekrar tekrar okumak ..
Bir komşumun kayınvalidesi mucizevi bir şeyleri yaşarsak eğer ki bu benim için bir mucizeydi .
-Allahım senden korkmayan kafirdir derdi, korkarak söylerim bu sözü, bir yandan da severim.
Kısmetime bakın ki Allah bana böyle bir manzarayı ve bu evde oturmayı nasip etmişti . İkizler doğdu , büyüdüler ve günün birinde de ailece yurt dışına yerleştiler , Ümitköy de yalnız kaldım ama Ata’mı seyrediyorum her gün .
Orhan Velinin
• ”İstanbul’u dinliyorum gözlerim kapalı” şiirine inatla ben de Ata mı seyrediyorum gözlerimi sonuna kadar açarak .
• Ben artık Çankaya ‘ya döner miyim ? Elbette ki hayır .
Haftaya gerçeği ben de derin bir acı ve iz bırakan başka bir rüyamda buluşmak ümidiyle hoşçakalın .
FATOŞ ACAR
GAZETECİ - YAZAR
Yorum Yazın