Gülünce Güller Açar, Üzülünce Dünya Durur: Ruhun Mevsimlerini Anlatan Bir Söz

“Gülünce güller açar, üzülünce dünya durur” sözü aslında insan ruhunun mevsimlerini anlatır. Her duygu, içimizde başka bir hava, başka bir manzara yaratır. Kimi zaman güneşli bir bahçeyiz, kimi zaman fırtınaya tutulmuş bir sahil… Duygularımız görünmez ama etkileri bir o kadar gerçektir.

Gülümsemek İçimizdeki Baharın Uyanışı

Bir insan gülümsediğinde, yüzünde beliren o küçücük kıvrım aslında büyük bir mevsim değişimi yaratır.

Tıpkı kışın ardından toprağın çatlayıp çiçeklerin baş vermesi gibi…

Bir tebessüm, kapkaranlık bir odada yakılan mum gibidir.

Bir gülümseme, yorgun kalbe konan serin bir rüzgâr gibidir.

Hatta bazen insanın içindeki kırık dalları bile onarır, çünkü gülüş insanın kendi kendine verdiği bir şifadır.

Gülen yüz, sadece sahibine değil, karşısındaki herkese bahar getirir. İçimizdeki güller bir anda açar; dünya bir nebze daha güzelleşir.

Üzüntü Zamanın Akmayı Unuttuğu An

Üzüntü geldiğinde ise sanki dünya büyük bir sessizliğe bürünür.

Gökyüzü kapkara olmaz belki, ama insanın içi kararır; aynalar bile yüzünü daha soluk gösterir.

Üzüntü, içimizde devrilen bir ağaç gibidir; sesi yoktur ama etkisi derindir.

Bazen bir damla gözyaşı, okyanusların ağırlığını taşır.

Bir kırgınlık, insanın içinde kopan kıyamet gibidir; dışarıdan görünmez ama dünyayı durdurur.

Zaman ağırlaşır, dakikalar insanın üzerine çöker. Dünya dönmeye devam etse de, ruh bir süre yerinde sayar.

Ruhun Bahçesi Ne Ekersek Onu Biçeriz

İnsan ruhu, sürekli değişen bir bahçe gibidir.

Bazen güller açar, bazen solgun yapraklarla dolar.

Ama bir gerçek hiç değişmez:

İçimize ne ekersek, dışarıya o yansır.

Gülümseyen bir insan, etrafına ışık saçar.

İçinde fırtına kopan birinin sessizliği bile herkes üzerinde iz bırakır.

Bu yüzden yüzümüzdeki ifade bile dünyayı şekillendiren bir enerji taşır.

Sonuç olarak Bir Gülüş, Bir Dünya

Gülmek, yaşamın bize sunduğu küçük ama büyük bir mucizedir.

Üzülmek ise insan olmanın doğal bir parçası; ama her karanlık gecenin bir sabahı olduğu gibi, her üzüntü de yerini yeniden doğan bir güne bırakır.

Gülünce güller açar… Çünkü gülüş, ruhun güneşidir.

Üzülünce dünya durur… Çünkü kalp, acının ağırlığıyla bir an nefes tutar.

Ama unutmayalım Her duraklama, yeniden başlamanın ilk adımıdır.

Ve her gülümseme, yeni bir mevsimin habercisidir.

SEÇİL ESKİOĞLU

GAZETECİ / YAZAR